Karamea

Karamea

Zondag 5 Januari
We rijden door Nelson om ook de woonwijken eens te bekijken. Grappig om te zien hoe anders de aankleding van de huizen is in vergelijking tot die van ons. Zo zien we hier overal gordijnen hangen die bij ons 50 jaar geleden in de mode waren.
Daarna gaan we net buiten Nelson langs bij Art Glass 'Hoglund' waar allemaal handgemaakte vazen, sieraden, beelden van glas en drinkglazen te bezichtigen en te koop zijn. De enige glazen die we gek, leuk en apart vinden, zijn niet te koop :).
Nel krijgt hier van Wim haar cadeautje voor haar 64e verjaardag: oorbellen en een bijpassende ring. Erg leuk! Het blijft natuurlijk ingepakt tot de 9e wanneer ze echt jarig is.
We drinken capuchino met overheerlijke worteltjestaart in een café/wijnproeverij en zetten om 14.15 uur onze reis voort richting Karamea. Dat is nog 4,5 uur rijden.
Halverwege stoppen we bij Murchison om over The Swing Bridge te lopen. Geweldig om op deze manier de Buller River (een woeste bergrivier) over te steken. Door het gaas van de brug hebben we naar alle kanten, ook naar beneden, een schitterend uitzicht over het water, de stroming, de rotsen en het landschap. Goed voor Monique om te testen of ze werkelijk van haar hoogte- of dieptevrees af is :). Leuk om mee te maken. De grote hoeveelheid kleine rotvliegjes in dit gebied die steken waar ze steken kunnen, zijn echter wat minder...We gaan snel op zoek naar onze Deet-muggenstift en die helpt gelukkig goed; ze komen nu alleen nog op onze kleding. Daarna zetten we onze reis voort en wat een ellenlange kronkelweg naar Karamea! Het lijkt wel of we naar het eind van de wereld rijden. Er lijkt geen einde aan te komen. De weg loopt flink langs de afgronden en je komt werkelijk kilometers lang geen tegenligger of huis tegen. Er is hier ook geen bereik met de telefoon, dus als je hier pech met de auto krijgt, heb je letterlijk en figuurlijk flink 'pech'. We lachen ons rot onderweg want Nel en Monique vinden al die bochten wel griezelig en de mannen maken maar geintjes. We vragen ons af welke gek bedacht heeft dat we hier heen zouden gaan. Uiteindelijk komen we om 19.50 uur aan in het dorp Karamea dat 600 inwoners telt. Het ligt aan de westkust ten westen van het Kahurangi National Park. We hopen dat we hier in the middle of nowhere nog ergens een hapje kunnen eten en de vrouw van de receptie gaat voor ons bellen. Gelukkig kunnen we nog wat eten in het dorp bij 'The Last Resort'. Overigens wel een grappige naam/woordspeling als je denkt naar het einde van de wereld te zijn gereisd ;) Je kunt het misschien niet geloven, maar de vrouw van de receptie vertelt ons dat we gerust pas om 20.30 uur kunnen gaan, omdat het restaurant hartstikke vol zit. Waar komen al die mensen ineens vandaan, vragen wij ons af? Overigens hebben we daar heerlijk gegeten met goede Australische wijn erbij!
We hebben ook nu weer een prachtige lodge met balkon en uitzicht op de Karamea River.

Maandag 6 januari
We slapen heerlijk uit, genieten van de zon op het balkon en rijden in de middag naar Operara Arch, die bestaat uit limestone en de grootste natuurlijk gevormde boog van Nieuw Zeeland is. Men is het er niet over eens of het hier een boog of een tunnel betreft. In ieder geval is hij ontstaan vanuit erosie door water of wind. Vonden we de route naar Karamea al zo griezelig, de weg naar Operara Arch lijkt pas echt een dodenweg. Wat een mens er toch voor over heeft, om iets van de wereld te zien. En dan komen er ook nog tegenliggers aan (nog meer van die gekken zoals wij) die we moeten passeren op het smalle weggetje langs de afgronden.
De 'dodenrit' die langs de Left Branch Break Creek loopt, loont wel. Eenmaal de auto geparkeerd, lopen we in 25 minuten tijd door een elfjesachtig regenwoud op weg naar Operara Arch. Ieder van ons krijgt hier zo zijn eigen fantasieën; Wim en Peter roepen hier regelmatig: 'Me Tarzan, you Jane', terwijl Monique en Nel zich in het sprookjesbos van de Efteling wanen, waar zij zich als elfjes op een schommel van bloemetjes boven de watervallen heen en weer bewegen. We proberen hetgeen we zien op foto's vast te leggen, maar eerlijk gezegd laat de schoonheid zich niet gemakkelijke in foto's vangen.
Nel ontdekt een klein zijpad dat leidt naar een soort van mini strandje in de bocht van de Operara River. Wat een prachtnatuur en wat een keien. Hier zoeken we een paar stenen voor onze amateur geoloog Leo. Aangekomen bij Operara Arch is het zicht werkelijk indrukwekkend. Er staat toch duidelijk een bordje 'Don't go beyond this point' maar Nel en Peter vinden elkaar in het rebelse deel van hun persoonlijkheid. Want alles wat niet mag is leuk en daar achter dat bord zijn vast nog mooiere foto's te maken.
Op de terugweg naar Karamea stoppen we bij het strand ergens bij North Beach. Wat een prachtig gebied. We hebben nog nooit een strand gezien waar je, gewoon overdag, zo lang kunt vertoeven en van de zee, het strand plus uitzicht over het landschap met bergen op de achtergrond kunt genieten, zonder ook maar een ander mens tegen te komen. Hoewel het Zuidereiland niet vulkanisch is, zien we hier toch zwart roet aanspoelen. Dat geeft wel een heel apart effect op het strand nu het vloed wordt. We hebben hier een heleboel leuke foto's gemaakt.

We zijn twee dagen verstoken geweest van telefoon- en internetverbinding. Dat geeft ook wel wat rust voor de twee vrouwelijke internetverslaafden, maar misschien nog wel meer voor de twee mannen van ons reisgezelschap :).
Het waren weer bijzondere dagen en morgen checken we om 10.00 uit om door te reizen naar Punakaiki.